Rano jedziemy autobusem linią Akamba (ponoć najlepsza w tej części Afryki) do Kampali. Bilet kupujemy dzień wcześniej. Na granicy kupujemy wizę – 20 USD. I tu właśnie poznajemy Siostrę Marię. Pracuje w Ugandzie od 13 lat. Pomaga nam postawić pierwsze kroki w tym ciekawym kraju. Była z koleżanką w Nairobi i wraca teraz do domu.
Podróż zajmuje cały dzień, przejeżdżamy źródło Nilu koło Jinja, wieczorem jesteśmy w Kampali. Z pomocą Siostry (tu szczególne podziękowania dla niej) znajdujemy hotel na przedmieściach w dzielnicy Kabalagala. Delux Holiday Inn, bo tak się nazywał hotel jest dość drogi (14USD za pokój), ale naprawdę przyjemny.

Pierwszy dzień w Kampali. Miasto ciekawe, spokojne, zamieszkane przez prawie 12 milionów Ugandyjczyków. Warto tu spędzić dwa, trzy dni. My jesteśmy zmuszeni poczekać do 15 kwietnia, gdyż wtedy odchodzi nasz autobus do Butogoty, ostatniej osady w pobliżu Parku Narodowego Bwindi, gdzie dociera transport publiczny.

Kręcimy się po mieście, trochę jeździmy, Siostra Maria pokazuje nam ważniejsze miejsca i zabytki.

Jedziemy do Entebbe, miasteczka położonego kilkanaście kilometrów od Kampali. Najlepiej wziąć matatu (mały bus) z głównego dworca. Cena to około 1000Ush. W Entebbe znajduje się międzynarodowe lotnisko oraz ciekawy ogród botaniczny. Polecam. Miasteczko sprawia wrażenie uśpionego, mało ludzi na ulicach, w ogrodzie botanicznym nie widziałem nikogo oprócz nas, naszego przewodnika i małp. Koło 15.00 idziemy na obiad do jednej z przydrożnych jadłodajni. Płacimy po około 5000Ush za jeden obiad składający się z kawałka mięsa przypominającego wołowinę i frytki.

Kolejny dzień w stolicy Ugandy. Jest pora deszczowa, rano pada, po południu świeci słońce. Załatwiamy pozwolenia na tropienie goryli w Uganda Wildlife Authority (koło hotelu Sheraton). Idziemy na obiad do zgromadzenia sióstr. W końcu można się najeść… Około 18.00 zapraszają nas na mszę. Wieczorem jedziemy z Siostrą do baru na piwo. Dowiadujemy się dlaczego tylu Ugandyjczyków jest nosicielami HIV… i innych ciekawych szczegółów na temat życia mieszkańców Kampali.

Odjeżdża nasz autobus do Butogoty. Płacimy około 10USD za bilet. Cały dzień jedziemy przez zieloną Ugandę. Kierowca jedzie jak wariat, asfalt leży tylko na około połowie trasy. Kilka razy unikamy czołowego zderzenia, pęka nam opona, ale kierowcy nie przeszkadza to kontynuować podróży. Prędkość i wrzeszczący z przerażenia pasażerowie wydają się podniecać go i zachęcać do coraz szybszej jazdy. Firma przewozowa to Silverline. Są jeszcze chyba dwie inne, ale trzeba uważać, bo niektóre autobusy są w opłakanym stanie, mają kłopoty nawet z uruchomieniem silnika.

Wieczorem docieramy do Butogoty i małym pick-upem zabierają nas (wysłannicy właściciela domków w Buhoma) do Buhomy, skąd następnego dnia wyrusza się na tracking goryli. Za nocleg płacimy około 6USD za osobę.

Z obstawą kilku żołnierzy armii ugandyjskiej i dwoma przewodnikami wyruszamy do dżungli. Mamy szczęście. Po dwóch godzinach marszu już docieramy do grupy goryli. Mamy dokładnie 60 minut na przypatrywaniu się tym ogromnym naczelnym. W tej grupie jest mały osobnik. Przeżycie niezapomniane.