Dzień 1 (31 grudnia – wtorek)

Brazzaville to spokojny sąsiad Kinszasy. Pierwsze co rzuca się w oczy przybyszowi po wylądowaniu na lotnisku Maya Maya to biało-zielone taksówki. Toyoty, tylko toyoty. Corolle. Są ich tutaj tysiące i wydawałoby się, że nie jeździ po drogach nic innego. Brazzaville rozwija się i dziś, oprócz słynnego wysokiego budynku o dźwięcznej nazwie Nabemba Tower, zobaczymy w centrum kongijskiej stolicy kilka szklanych wysokościowców i tuzin innych reprezentacyjnych budowli. Dzień Sylwestra i Nowy Rok przebiegał nadzwyczaj spokojnie. Niewiele te dwa dni różniły się tutaj od dni powszednich. Zatrzymaliśmy się w Auberge Leo, małym apartamencie, którego miły właściciel Dawid zjawił się, aby odebrać nas z lotniska i zawieźć do swojego przybytku. Zapłaciliśmy mu 35000 cfa za noc w dość dużym apartamencie dla czterech osób. Atrakcji turystycznych w Brazzaville jednak wielu nie znajdziemy.

Dzień 2

Oprócz miłej promenady nadrzecznej, z której w czasie przechadzania się można podziwiać panoramę Kinszasy jest tutaj zaledwie garstka miejsc, które mogą przyciągnąć turystę. Na pewno rankiem warto udać się do restauracj Les Rapids, gdzie rzeka Kongo prezentuje bystrza uniemożliwiające dalszą żeglugę. Zjemy tutaj smaczne śniadanie i zobaczymy jak potężna rzeka niesie ze sobą tysiące ton wody w stronę Atlantyku. Po południu można zajrzeć do Mauzoleum Pierra Savorgnana de Brazzy, albo do muzeum Mariena Ngouabi. Zapomniałem jeszcze o Wielkim Meczecie pięknie komponującym się na tle niebieskiego nieba i położonej nie opodal Bazylice Świętej Anny z zielonym dachem.  

Dzień 3

O 5.30 rano wsiadaliśmy do naszej wysłużonej toyoty landcruiser i rozpoczynaliśmy dwunastogodzinną przeprawę przez Kongo do miasta Owando. Właściciel agencji turystycznej, Francis osobiście kierował swoim autem i wiele nam o swoim kraju opowiadał. W Owando byliśmy zaraz przez zmrokiem lokując się w małym hoteliku Ossebo, gdzie mały pokoik dla dwóch osób kosztował 10 000 cfa.

Dzień 4

Kolejna pobudka przed świtem. 5.30 rano to dobra pora na uniknięcie policyjnych patroli i spokojną jazdę. Dwa razy musieliśmy wymieniać przebite koło po drodze do Etoumbi, gdzie zjawiliśmy się około południa. Na trasie tylko raz policja podjęła próbę wymuszenia 5000 cfa za osobę. Jednak bezskuteczną. Udałem, że nie mówię po francusku. Zadziałało. W trakcie kontroli nad naszymi głowami dwa razy przeleciał dzioborożec. Wieczorem na głównej ulicy pojawiły się setki Kongijczyków w różnych grupach tanecznych i muzycznych. Przygotowali spektakle i tańce na przyjazd jednego z lokalnych oficjeli. Ponad dwie godziny trwały pokazy i śpiewy. 

Dzień 5

Zaraz po godzinie ósmej rano zjawiliśmy się nad brzegiem rzeki Likouala. Mostu niestety nie ma, a jedyny prom, który przeprawiał auta z pasażerami na drugą stronę zatonął i leży rdzewiejąc w wodzie. Posiłkowaliśmy się więc małymi dłubankami, które przerzuciły nas i nasze bagaże na drugi brzeg. Tam już czekała na nas obsługa parku Odzala – Liam i jego kierowca. Po nieco ponad trzech godzinach jazdy dotarliśmy do obozu Ngaga, gdzie zostaliśmy miło przywitani przez obsługę. Po drodze przed samą wioską Mbomo przez drogę szybko przepełzała zielona mamba Jamesona. Po południu ruszyliśmy na spacer po lesie. Dżungla sprawia niesamowite wrażenie, ale wielu zwierząt poza mrówkami, które pogryzły Maćka, nie widzieliśmy. W drodze powrotnej przeleciały nad nam afrykańskie papugi żako.

Dzień 6

Dokładnie o godzinie szóstej rano wyrusza się na tropienie zachodnich goryli nizinnych. Pół godziny jazdy i dwadzieścia minut marszu – tyle zajęło nam dotarcie do jednej z grup habituowanych małp naczelnych. Ponad godzinę oglądaliśmy pięć goryli w tym młode i dość dużego samca z odległości kilku metrów. Doświadczenie arcyciekawe. Wracając do obozu napotkaliśmy drugą rodzinę. To podobno rzadko się zdarza. Po godzinie 9.00 byliśmy już na śniadaniu. Po południu, około 14.00 wyruszamy do Mbomo, gdzie spędzimy noc.

Dzień 7

Jeszcze przed świtem nasz kierowca Frank zjawił się swoją starą, ale jeszcze dość solidnie wyglądającą Toyotą, aby zabrać nas do granicy z Gabonem w wiosce Olloba. Nigdy nie jechałem podobną do tej drogą – dżungla dosłownie pożerała leśny trakt i czasami nie wiadomo było gdzie jedziemy. Kilka awarii, ale w końcu dotarliśmy do granicy. Około 10.00 przesiedliśmy się do innego auta, w stanie zupełnie opłakanym. Kierowca, Kongijczyk, sam nazywał to auto Kamikaze. Miał nas zawieźć do Mekambo po stronie gabońskiej, ale to już inna historia…