Dzień 1 (6 stycznia 2020)

Jeszcze przed świtem Frank zjawił się swoją starą, ale jeszcze dość solidnie wyglądającą Toyotą, aby zabrać nas do granicy w wiosce Olloba. Nigdy nie jechałem jeszcze podobną drogą – dżungla dosłownie pożerała leśny trakt i czasami nie wiadomo było gdzie jedziemy. Około 10.00 przesiedliśmy się do innego auta, w stanie zupełnie opłakanym. Kierowca, Kongijczyk, sam nazywał to auto Kamikaze. Miał nas zawieźć do Mekambo. Niestety zaraz za Ekatą auto zepsuło się kompletnie i kolejny kierowca, tym razem Gabończyk zawiózł nas do hotelu w Mekambo. Byliśmy tam już o zmroku. Za trasę z Ekaty do Makokou zapłaciliśmy 300 000 cfa. Jeszcze przed wjazdem do miasta Mekambo zatrzymała nas policja i pod pretekstem nieważnych wiz przytrzymała nas dwie godziny.

Dzień 2

Wyjazd z Mekambo planowany był na godzinę czwartą rano, ale niestety w całym mieście nie było paliwa. W końcu przed 7.00 udało się je zdobyć i wyruszyć na trasę. Po dwóch naprawach, w tym urwaniu koła, dotarliśmy około 15.00 do Makokou, stolicy prowincji. Stąd poszło już znacznie łatwiej, gdyż Roland Zinga, pracownik Parku Narodowego Ivindo odebrał nas sprawnym autem i zawiózł do biura Parku. Tutaj zapłaciliśmy po 450 000 cfa za 3 (lub 4 w zależności od naszych preferencji)-dniową wycieczkę do Langoue Bai. Około 16.00 wyruszyliśmy więc do Booue, aby spędzić tam noc. 

Dzień 3

Po śniadaniu ruszyliśmy dwoma autami, z zapasami jedzenia i picia do miasta Ivindo. Piękne kaskady na rzece Ivindo i przeprawa promowa przez rzekę. Potem przez dżunglę kolejne dwie godziny i zostawiamy jeepa w środku lasu. Plecaki na plecy i idziemy dwa kilometry do miejsca, gdzie małymi quadami docieramy po pół godzinie do obozu z drewnianymi domkami. Stąd została już tylko godzina marszu do samej wieży obserwacyjnej przy polanie Langoue Bai. Tutaj śpimy pod namiotami. W nocy przyszła burza i padało do około czwartej nad ranem.

Dzień 4

Obudziliśmy się dwie godziny po wschodzie, kiedy deszcz na szczęście już ustał odsłaniając piękny las tropikalny, który parował niczym gorące źródło. Siedząc na wygodnych krzesłach podziwialiśmy stado słoni leśnych, antylopy sitatunga i bawoły leśne z białymi czaplami na grzbietach . Co mnie najbardziej ucieszyło, to goryle które zjawiły się około godziny 9.00. Na początku przyszedł duży samiec, a potem jeszcze samica i młody. Widzieliśmy je z odległości kilkuset metrów. Po godzinie trzynastej ruszyliśy przez dżunglę w drogę powrotną do Ivindo. Zajęło to ponad pięć godzin. W lesie jadąc autem przeżyliśmy atak słonia leśnego. Kiedy przewodnik zobaczył słonia, a ten zaczął pędzić w stronę auta, dodaliśmy gazu i odjechaliśmy przez dżunglę umykając przed kolosami. Ze stacji Ivindo wyruszyliśmy pociągiem (bilet 5750cfa) do stacji Lope na której zameldowaliśmy się zaraz po północy. Zatrzymaliśmy się na nocleg w aneksie hotelu Lope za 40 000cfa za pokój dwuosobowy.

Dzień 5

Rankiem, zaraz po śniadaniu, dowiedzieliśmy się, że francuski biolog zajmujący się badaniami nad mandrylami, który miał nam pokazać te małpy wyjechał właśnie do Europy. Nici z oglądania mandryli. Pojechaliśmy więc odpocząć do hotelu Lope. Mają tam ładny basen i taras z widokiem nad rzekę Ogowe. Popływaliśmy, zjedliśmy obiad i wieczorem wróciliśmy do naszego Annexu.

Dzień 6

Około godziny ósmej ruszyliśmy z kierowcą w stronę lasu w Parku Narodowym Lope. Spacerowaliśmy ponad godzinę w poszukiwaniu zwierząt. Zielona mamba przemknęła przez naszą ścieżkę, a w odległości kiludziesięciu metrów baraszkowały szympansy. Słyszeliśmy je jednak tylko. Gdy próbowaliśmy podejść bliżej uciekły wyżej w góry. Żołna i zimorodek to dwa ptaki, które jeszcze dojrzałem. Późnym popołudniem, po 16.00 ruszyliśmy na safari po sawannach Parku Narodowego Lope. Na zielonych stokach dostrzegliśmy najpierw słonia, a zaraz po zachodzie słońca – słonicę z dwoma małymi. Oprócz tego stado bawołów w małej sadzawce baraszkowało niedaleko szlaku.

Dzień 7

O godzinie szóstej rano wyruszyliśmy (za 150 000cfa) z kierowcą pick-upa do Ndjole. Tam byliśmy około godziny 10.00 i przesiedliśmy się do kolejnego auta, które zabrało nas prosto do hotelu przy szpitalu Alberta Schweitzera w Lambarene. Koszt pokoju dwuosobowego to 25 000cfa. Zjedliśmy skromny obiad i zwiedziliśmy małe muzeum. Obok powstał nowy szpital, gdzie przyjmowani są dzisiaj chorzy.

Dzień 8

O godzinie 6.30 mieliśmy wyjechać do Libreville. I tak też się stało. Podróż zajęła około pięciu godzin. Zanim znaleźliśmy chiński hotel o dźwięcznej nazwie L`Etoile d`Or minęła godzina 14.00. Cena za pokój dwuosobowy trochę nas zaskoczyła, ale to przecież Libreville. 82 tysiące cfa to cena po zniżce. W KFC zjedliśmy obiad i ruszyliśmy do hotelu Tropicana położonego zaraz przy plaży.

Dzień 9

Rankiem odwiedziliśmy bank, gdzie za jednego dolara amerykańskiego płacono 586 cfa, a euro było wycenione na 655 cfa. Marche des Artisans to dobre miejce na zakupy sztuki gabońskiej. Obiad zjedliśmy w dobrej pizzerii i udaliśmy się z powrotem na plażę zatrzymując się przy katedrze Saint Michel de Nkambo. Szczerze to trochę rozczarowuje jeżeli przypomnimy sobie katedrę z Brazzaville.

Dzień 10

Wczesnym rankiem, jeszcze przed godziną szóstą, wyruszyliśmy na dworzec PK8, aby wsiąść do auta jadącego do Cocobeach. Blisko cztery godziny telepania się po wybojach, kilku kontrolach policyjnych tylko po to, aby dowiedzieć się, że granica z Gwineą Równikową jest czasowo zamknięta od 1 sierpnia 2019. Do odwołania. Nie pozostało nam nic innego jak zapłacić kierowcy kolejne 50 000 cfa i wrócić na lotnisko do Libreville, aby kupić bilet na samolot linii Ceiba lecący w czwartek do Malabo. 125 000 cfa to koszt takiej przyjemności. Kuba i Adam polecieli z powrotem do Europy.

Dzień 11

Ostatni nasz dzień w Libreville i jednocześnie w Gabonie. Widzieliśmy meczet Hassana II, a zaplanowane Mauzoleum prezydenta Leona Mba było akurat nieczynne. Wypiliśmy kawę i smaczną herbatę w jednej z kawiarenek w centrum i taksówką wróciliśmy do hotelu Tropicana, aby spakować się. Pięc minut przed godziną 17.00 miał odlecieć nasz samolot do stolicy Gwinei Równikowej. Słowo “miał” jest tutaj dość istotne. Gwinejskie linie Ceiba, delikatnie mówiąc, nie słyną z punktualności i samolot z rzekomych przyczyn technicznych przesunięto na godzinę 3.00 w nocy. 

Dzień 12

Noc spędziliśmy na ławkach i częściowo na lotniskowej posadzce. O planowanej godzinie 3.00 samolot oczywiście nie pojawił się. Nocą nad Libreville szalała burza i to pewnie było częściowym powodem opóźnienia. Później były zapewnienia, że przyleci o ósmej, dziewiątej, jedenastej i w samo południe. Ostatecznie wystartowaliśmy małym Atr`em po godzinie 14.00.